واقصد فی مشیک و اغضض من صوتک

روزنامه های اقتصادی با شوق و ذوق اعلام کردند. نرخ فلاکت در زمان ریسی ۴۹درصد بوده. و نرخ آن را هم در استانها به تفکیک و تفضیل نوشتند. اما غافل از اینکه در همین زمان آقای اقتصاد دان و وزیر اقتصاد. بیشتر شده که کمتر نشده. چون تورم شتری است که اصلاح طلب و اصولگرا سرش نمیشود. همین آقا رییس کل بانک مرکزی بود؛ ازترس تورم خودش را خیس کرده بود اصلا متموریت بانک مرکزی همین است..تورم شوخی بردار نیست. چهل سال است این آقا و استادانش ور میزنند. کی توانستند تورم را کنترل کنند. ممکن است با اعداد و ارقام بازی کنند و یا مخفی کنند. ولی تورم کار خودش را میکند.  چون اقتصادی که اینها خوانده کلید در خانه دیگری هست. اینها اصلا اقتصاد نمی دانند. چهار تا کتاب ترجمه ای که از انسان پزشک یا اقتصاد دان نمی‌سازد. اگر اینطور باشد به تعداد تیراژ کتابهای اقتصادی. ما اقتصاد دان داریم. اینها شر و ور است و تا حالا هم ثابت شده که به درد نمی‌خورد. اقتصاد دانان بروند زمان شهید رجایی را مطالعه کنند. که با گونی اسکناس می‌بردند و کسی پول نمی‌خواست. نان و ماست کل هیات دولت. به اندازه چلوکباب یک وعده آقایان هزینه نداشت. از زمانی که دولت دست لیبرالها افتاد: یا نسخه کمونیستی دادند یا بازار آزاد. اینها همان کلید قفل های درب دیگران است. احمد ماهینی کاندیدای ریاست جمهوری امریکا می گوید که. مثل پزشکیان بیایید درب خانه علی. اقتصاد اوست. علی قفل درهای بسته است. علی باب شهر علم هست.. توبه کنید و کتاب و دفتر بشویید. اگر کتاب و دفتر شما سودی داشت. یک چشمه اقتصاد را درست میکرد. نه اینکه فلاکت را مخفی کنند تا تیم اقتصاد موفق جلوه کند علی نه حسابدار داشت؛ نه بانک زده بود و نه خزانه. هرچه بود تقسیم می کرد.  نه مثل حالا که همه بیت المال؛ بین یقه سفید ها تقسیم میشود؛ تا در قدرت بمانند. وعلی و مشی علی را تخطیه کنند و بگویند زمانه فرق کرده.